ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

“Ο πατέρας του Άμλετ” | 1-2 & 3 Δεκεμβρίου στο Αντιγόνη Βαλάκου στην Καβάλα

“Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΜΛΕΤ”-Χρήστος Χατζηπαναγιώτης-Χειροκρότημα

Χρήστος Χατζηπαναγιώτης-Συνέντευξη-“Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΜΛΕΤ”

ΔΗΠΕΘΕ: Παρουσιάστηκε ¨Ο πατέρας του Άμλετ¨ του Μάνου Ελευθερίου σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη

O Πατέρας του Άμλετ” παρουσιάστηκε στο Μαλλιαροπούλειο θέατρο

Arcadia938.gr: “Ο πατέρας του Άμλετ” στο Μαλλιαροπούλειο Θέατρο (11/2/2018)

Κείμενο του Μάνου Ελευθερίου

Μια πρώτη μορφή αυτού του κειμένου ενσωματώθηκε πριν από χρόνια σε κάποιο μυθιστόρημά του. Ήταν ο μονόλογος ενός νέου συγγραφέα που βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση και αντιμετώπιζε το θάνατό του με το να σκέπτεται την υπόθεση μερικών έργων του. Τα σκεπτόταν και τα διόρθωνε στο μυαλό του δίνοντας διορία στην επιβίωσή του, περιμένοντας τη σωτηρία του, για να ξεχνά την οδυνηρή θέση όπου βρισκόταν.

Αμέσως μετά την έκδοση του μυθιστορήματος απομόνωσα αυτό το εμβόλιμο κείμενο και άρχιζε η δική μου πια περιπέτεια σβήνοντας και συμπληρώνοντας με σκοπό να γίνει ένας θεατρικός μονόλογος. Το τί κατόρθωσα είναι άλλη υπόθεση και άλλος μονόλογος.

Φυσικά δεν είχα στο νου μου να “διορθώσω” το ποίημα του Θείου Ποιητή, όπως είναι πλέον της μόδας στα χρόνια μας. Ένα μέρος από την υπόθεση μόνο έφερα στον τόπο μας –γιατί εδώ διαδραματίζεται– και μερικές λέξεις από τη σπουδαία μετάφραση, του Μιχ. Δαμηράλη, στην καθαρεύουσα του 19ου αιώνα.

Ο Θοδωρής Γκόνης και ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης αποφάσισαν να το παρουσιάσουν στη σκηνή ξέροντας, σαν παλιές καραβάνες που είναι και οι δύο, τί έχουν να αντιμετωπίσουν μ΄ ένα τέτοιο ρίσκο.

Κείμενο του Θοδωρή Γκόνη

Χρόνια τώρα ο Μάνος Ελευθερίου μελετάει τον Άμλετ, τους μονολόγους, τις μεγάλες σκηνές στις παλιές, μυθικές μεταφράσεις του Περβάνογλου και του Δαμιράλη.

Μετράει φόνους, βλέπει τα αίματα, το φαρμάκι, το δηλητήριο να στάζει, να κυλά, να μπαίνει στη φλέβα με τον ασπασμό, με το φιλί. Το αδελφικό.

Ο Μάνος Ελευθερίου γνωρίζει τον Άμλετ από στήθους.  Έρχεται σαν σκιά, σαν φάσμα, σαν όνειρο με το φάντασμα του πατέρα, να μας θυμίσει πως ο Άμλετ είμαστε εμείς. Μόνο που έχουμε ξεχάσει τον λόγο. Και αυτόν ακριβώς τον λόγο έρχεται να μας πει, να μας υπενθυμίσει με τον δικό του τον τρόπο, τον τρόπο του πατέρα. Του πατέρα του Άμλετ.